W bieżącym roku mija pięćdziesiąt lat od wydarzeń Marca 1968 roku, kiedy to młodzież studencka wielu uczelni, w tym Uniwersytetu Łódzkiego, upomniała się o zniesienie cenzury, wolność słowa, akademicką autonomię i swobodę zgromadzeń.
Wydarzenia te były manifestacją oporu wobec komunistycznej władzy, próbą obrony praw obywatelskich, w tym prawa do istnienia niezależnej kultury. Reakcją władzy było rozprawienie się siłą z tym ruchem społecznym, rozpętanie represji i nasilenie trwającej od pewnego czasu – godnej najwyższego potępienia – kampanii antysemickiej i antyinteligenckiej. Przejawem jej były zarówno brutalne pacyfikacje pokojowych protestów, masowe aresztowania i zwolnienia z pracy oraz wyroki sądowe, jak i zmierzająca do społecznego wykluczenia stygmatyzacja Polaków żydowskiego pochodzenia, odmawianie im prawa do identyfikowania się z Polską, wreszcie zmuszanie do Jej opuszczenia. W tych haniebnych praktykach uczestniczyli także, niestety, niektórzy członkowie łódzkiej wspólnoty akademickiej.
Senat Uniwersytetu Łódzkiego, pamiętając o tych wydarzeniach, wyraża najwyższy szacunek dla postawy tych, którzy potrafili wówczas zachować się przyzwoicie. Pamięć o ich odwadze i godnej postawie, tak jak i pamięć o niechlubnych działaniach ówczesnych władz PRL i niektórych przedstawicieli społeczności akademickiej, winna zostać zachowana w naszej świadomości. Wspólnota akademicka UŁ solidaryzuje się ze wszystkimi, którzy padli ofiarą prześladowań – brutalnie pacyfikowanymi podczas marcowych pokojowych protestów, aresztowanymi, więzionymi, wyszydzanymi, relegowanymi z uczelni, pozbawianymi pracy i zmuszanymi do wyjazdu z Kraju bez prawa powrotu, wyzuwanymi z prawa do życia w Ojczyźnie.
Nie możemy też zapominać, że troska o wolność słowa, obronę prawdy w obliczu kłamliwej propagandy, swobodę badań naukowych i autonomię akademicką, prawo do dyskusji o historii naszego Kraju – winna być przedmiotem ciągłej uwagi wspólnoty Uniwersytetu Łódzkiego. Jednocześnie stanowczo potępiamy wszelkie przejawy antysemityzmu, rasizmu, ksenofobii i jakiejkolwiek nietolerancji we współczesnym życiu publicznym i społecznym. Wyrządziły one ogromnie dużo zła w XX wieku – w dzisiejszym świecie nie powinno być już dla nich przyzwolenia.
Źródło: Informacje Rzecznika Prasowego Uniwersytetu Łódzkiego